Annem, 2teyzem, 2kuzenim ve ben Beyoğlu turuna çıkalım dedik. Her şey güzel başladı evden Eminönü ordan nostalji metrosuyla (dünyanın 2.metrosudur o kadar eski) Galata'ya çıktık. Alman bir rock grubu Galata kulesinin önüne kurulmuş sahnede performansını sergiliyordu. Genç çocuklar hepsi de çok şirindi. Müzikleri de fena sayılmazdı. Ayrıca 1hafta boyunca bir grup Türk gencini çalıştırıp kendi grupları ve yaklaşık +15 Türk kişisi birlikte Erkin Koray'dan Arap Saçı'nı yorumladılar. Velhasılı güzeldi.
Buraya kadar her şey normal. Sonrasında İstiklal'e çıktığımızda kalabalığın yoğunlaştığı ve bir yerden sonra tıkandığını farkettik. Evet genç bir kız intihar ediyordu!
Polis arabası, ambulans, branda, haber kanalları ve elinde cep telefonuyla gülerek kayıt yapan yurdum insanları...Atlasana lan. Atlamayacaksan niye çıktın? Atlamazsan adisin. Kesin hayat kadınıdır bu. şeklinde nidalar yükseliyordu. Kanım dondu. Biz ne zaman bu kadar acımasız, bu kadar duyarsız ve birinin ölümünden mutlu olur hale gelmiştik. Ne zaman bu kadar kötü olmayı becerebildik? İnsanlığımız nerede son buldu?
En sonunda kız dayanamayıp eline çıktığı çatıdan bir tuğla alıp üzerimize fırlatmaya kalktı. İşte o an bir başkasına atla lan! diyen zihniyet kendi can korkusunu, ölüm korkusunu yaşayıp tuğlanın hedefi olmamak için bir yerlere kaçıştı. Bir grup insan Halep Pasajına, oraya sığamayanlar ise İstiklal'de birbirine abanmak suretiyle kaçış yolu aradı.İyi ki o tuğlayı kafamıza atmaya kalktı da örümceklenmiş beyinlerimiz yerine gelebildi korkuyla...
Sonra eve döndüğümde internetten olayı araştırdım. Kız atlamış mıydı? Derdi neydi? Henüz 17 yaşında olduğunu, yetiştirme yurdunda büyüdüğünü ve çalıştığı kuaförden kovulduğu için artık kaderine isyan edercesine bu duruma geldiğini öğrendim.
Bu da olayın linki: http://www1.haberler.com/yetistirme-yurdundan-catiya-2101119-haberi/
Son olarak Arifhan Akpınar'ın şu anlamlı sözüyle sormak isterim hem kendime hem sizlere:
0 yorum:
Yorum Gönder